دلم تنگ است اين شب ها يقين دارم كه مي داني  

                                         

 

صداي غربت تن را از احساسم تو مي خواني

 

 

شدم از درد تنهايي گلي پژمرده و غمگين   

                                    

 

ببار اي ابر پاييزي كه دردم را تو مي داني

 

 

ميان دوزخ عشقت پريشان و گرفتارم

 

 

چرا اي مركب عشقم چنين آهسته مي راني؟

 

 

تپش هاي دل خسته چه بي تاب و هراسانند  

 

 

به خون آغشته اي اي دل،عجب امشب پريشاني!

 

 

همواره قلب بيمارم به ياد تو شود روشن  

 

 

چه فرقي مي كند اما تو كه اين را نمي داني